Murder Buisness - 19. " Oh, Shit "

Musieliśmy uciekać, i to najszybciej jak się tylko dało.

Blaise nas znalazł… nadal nie mogłam tego pojąć… Jak ten pieprzony drań to robił? Za każdym razem dowiadywał się gdzie jesteśmy, co robiło się co raz bardziej niebezpieczne i niepokojące, za jednym zamachem. Bałam się go… Tym bardziej, że on zabił Joshuę… Powinnam była nienawidzić swojego ex za to, co mi zrobił, ale jednak po jego śmierci, odezwały się u mnie dawne uczucia, które do niego żywiłam, lecz był też… Harry. Kolejny poważny problem, z którym nie potrafiłam sobie poradzić.

- Panowie, jak my to zrobimy? – padło pierwsze pytanie Niall’a, podczas narady, dzień później po podrzuceniu ciała Joshuy pod drzwi naszego domu. Atmosfera wokół nas była koszmarna. Każdy był zszokowany tym, co się wydarzyło kilka godzin temu. I za pewno nie chcieli przy mnie walnąć żadnej gafy. – Jak my uciekniemy stąd niezauważeni przez jego ludzi, co?

- Sam nie wiem…

- Ja bym stąd na waszym miejscu nie wyjeżdżał – usłyszałam za sobą niski głos. Odwróciłam głowę i ujrzałam jak do naszego w domu wchodzą Harley i Dwayne. Nikt ich tu za specjalnie nie lubił, ja z dziewczynami chyba najbardziej. Wydawali się zbyt podejrzani jak na typowych ochroniarzy. – Za pewno czają się gdzieś na zjazdach lub za miastem i czekają na was.

- Sugerujesz, że mamy tutaj zostać i narażać życie naszych dziewczyn? – zapytał z niedowierzaniem Zayn. – Pierdolenie.

- Niestety nie. Ja wam dobrze radzę, jak przyjaciel przyjacielowi – odparł Harley zbyt spokojnie. Jego ton głosu był… fałszywy?

- To jest zjebany pomysł, Harley. Nie możemy tu dłużej mieszkać – powiedział Zayn, warcząc pod nosem.

- Ale…

- Nie, Harley – przerwał mu groźnie Harry, co wszystkich zaskoczyło, szczególnie mnie. On bardzo lubił Harley’a i Dwayne’a. Tu mnie zaskoczyło, że tak wrogo się do nich odniósł. – Wiem, że wam zależy na kasie, ale nasza współpraca na tym etapie się kończy, Panowie.

- Szefie, my możemy ich namierzyć i dobrze o tym wiesz. Możemy wam podać konkretne miejsce w jakim się znajdują. Daj nam kilka godzin i będziecie mieli ich jak na tacy – rzekł Dwayne z poważną miną. Widziałam, że bardzo mu zależało na jego odpowiedzi. Właśnie… dlaczego?

Dlaczego?

***

Harry postanowił, że da Harley’owi i Dwayne’owi ostatnią szansę. Wiedziałam, że źle robił, ale nie chciałam mu tego mówić, nie wiadomo jak by się wtedy zachował. Nie chciałam narażać się ponownie na jego gniew i złe alter ego. Miałam go powyżej uszu.

- Chciałbym dzisiaj Cię gdzieś zabrać – oświadczył mi późnym popołudniem Harry, stając za mną, gdy oglądałam się w lustrze. Różnica w naszym wzroście była kolosalna : ledwo dosięgałam mu do klatki piersiowej.

- Po osiemnastej? Sam na sam? – zapytałam go, odwracając się na pięcie w jego stronę i opatuliłam rękoma jego tułów.

- Przy mnie nic Ci nie grozi, kochanie. Jesteś bezpieczna – odparł, całując mnie krótko. – To chcesz gdzieś wyjść?

- Wolałabym zostać w domu, Harry. Źle się czuję po tym, co się wczoraj wydarzyło. Chcę obejrzeć jakiś dobry film, przytulić się do Ciebie i zjeść pizzę, jak normalna nastolatka.

- Tak? A myślałem, że wolisz mnie całować… No cóż, mam nadzieję, że smakuję odrobinę lepiej niż jakaś tam pizza – Harry uśmiechnął się promiennie.

- Tak, o niebo lepiej – zaśmiałam się cicho.

- Więc, normalny wieczór? – pokiwałam głową. – Dawno takiego nie miałem.

- Czas do tego wrócić – odparłam, rzucając się na łóżko.

- Trudno jest odzwyczaić się od takich zajęć, jakimi się zajmuję, Dexie. Dobrze o tym wiesz…

- Tęsknię za Tobą Harry – wymsknęło mi się, nim zdążyłam się ugryźć w język.

- Co?

- Nic, nic…

- Powiedz jeszcze raz – poprosił Harry kładąc się obok mnie i objął ramieniem.

- Tęsknię za Tobą… - westchnęłam cicho. – Tęsknię za tym, jak normalnie potrafiliśmy spędzić ze sobą czas, w domowym zaciszu.

- To nie jest Cheshire, skarbie.

- Wiem… I chciałabym tam wrócić.

- To Cheshire? Gdzie czekają na nas nasi najgorsi wrogowie? Odpada – pokręcił głową.

- Od kiedy się kogoś boisz, Harry? – zachichotałam, aby rozładować powoli rosnącą napiętą atmosferę i mi się udało, cudem. Harry lekko się uśmiechnął i cmoknął w skroń. 

- To nie o siebie się boję, Dexie. Tu wyłącznie chodzi o Ciebie i tylko o Ciebie – od tych słów zrobiło mi się gorąco w klatce piersiowej. W jego ustach… brzmiało to tak cholernie seksownie i prawdziwie.

- O mnie? A co ja takiego zrobiłam? – spojrzałam na niego zaciekawiona.

- Wystarczy, że przy mnie jesteś i zmieniasz mnie w lepszego człowieka – odparł szczerze, głaszcząc delikatnie mój zaróżowiony policzek. – Gdyby nie ty… pewnie już dawno siedziałbym w jakimś klubie z dziwkami i znowu im pozwalał na to, co kiedyś im dawałem.

- Było Ci z tym przyjemnie?

- Czy ty właśnie próbujesz ze mną rozmawiać o moim drugim życiu? – spytał mnie, lekko zdziwiony.

- Chcę Cię w końcu poznać, tego lepszego Harrego, które bardzo lubię i tego popierdolonego Harrego, którego nienawidzę.

- Nienawidzisz mojego alter ego?

- Tak.

- Ja też – przyznał po raz kolejny. – Pytałaś mnie czy to sprawiało mi przyjemność… Kiedyś tak, przyznaję się do tego, ale byłem młody i głupi, zakochany w gangsterskim świecie i w różnych głupotach. Z czasem wydoroślałem i zauważyłem, że kobiet nie wolno traktować jak szmaty.

- Ale nadal to robiłeś, tak?

- Dziewczyny same wskakiwały mi do łóżka i dobierały się do spodni – wzruszył ramionami. – Robiłem to, aby się odstresować i tyle. Więc, moja odpowiedź brzmi tak i nie.

- A co na to Twoi rodzice?

- Nawet nie zauważyli, kiedy im zniknąłem spod dachu. Nigdy mną się za specjalnie nie interesowali, zawsze była moja siostra, którą najbardziej kochałem z całej rodziny. Żałuję, że teraz nie mogę jej zobaczyć.

- Jak to była? – nastała cisza. – Harry, chcesz o tym rozmawiać.?

- Ehm… Tak, tylko… Ugh, boże, czy tylko mi ja nie lubię się otwierać przed kimś i gadać o takich rzeczach?

- Jest już nas dwoje. No mów, nim zasnę z nudów – uśmiechnęłam się delikatnie i pocałowałam go w szyję.

- Moja siostra, Gemma… Nie żyje. Blaise ją zabił tylko dlatego, że nie oddałem mu kiedyś tam pieniędzy, gdy narobiłem sobie długów. Przez tego chuja moja siostra teraz leży w grobie, a ja codziennie widzę jej obraz z taśmy, gdy ten chuj ją gwałcił na oczach wszystkich, upokarzał, bił i głodził. Odzyskałem ją, ale jej stan był krytyczny. Zmarła, nim dojechaliśmy do szpitala – szepnął poważnie, lecz jego głos raptownie stał się słaby. – Dlatego teraz nie mogę pozwolić, aby stała się i Tobie krzywda, Dexie. Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu i nie mogę Cię znowu stracić.

- Tak o mnie właśnie myślisz?

- Tak, kurwa, myślę tak o Tobie i nie wstydzę się tego – rzekł pewnie, patrząc na mnie hipnotyzującą. – Jesteś ważniejsza dla mnie nawet niż chłopacy, których znam od długich lat. To ty mnie zmieniłaś i ty jako pierwsza tego dokonałaś.

- To dlaczego mnie krzywdziłeś, gdy chciałam Ci pomóc?

- Życie mnie nauczyło bronić się przed wszystkim. Szczególnie przed uczuciami… ale póki jestem normalny, chcę Ci powiedzieć jedno… - Harry wziął moją twarz w obie ręce i przybliżył mnie do siebie tak blisko, że czułam jego miętowy oddech na swojej twarzy. – Kocham Cię, Dexie i to niczego nie zmieni – moje serce zamarło. Czy ja dobrze usłyszałam? Czy Harry właśnie mi się zwierzył i wyznał mi miłość? – Kochasz mnie, Dexie?

- Ja…

- Jeśli nie… to zrozumiem. Skrzywdziłem Cię już wiele razy, czego nie mogę odwrócić, ale staram się to naprawić i… - zamknęłam nagle jego usta słodkim pocałunkiem, który się ciągnął i ciągnął, dopóki nie zabrakło mi tchu i musiałam się od niego na chwilkę oderwać.

- Czasami za dużo gadasz, wiesz o tym, Styles? – zapytałam go, na co się zaśmiał. – Tak… Też Cię kocham i uświadomiłam to sobie z jaką lekkością kochałeś mnie tamtej nocy. Wiedziałam, że się zmieniłeś i wróciłeś dawny ty.

- A jeśli znowu wstąpi we mnie ta zła część? Poradzisz sobie z tym ponownie?

- Raz już to przeżyłam, więc drugi musi być o wiele łatwiejszy – stwierdziłam z parsknięciem śmiechu. – Tak… Kocham Cię, ty mój nadopiekuńczy Stylesie – Harry uśmiechnął się jeszcze szerzej i ponownie pocałował, tym razem namiętnie i gorąco.

***

- Musisz jechać? – zapytałam go z udawaną smutna miną, aby został ze mną po upojnej nocy następnego dnia, jaką razem spędziliśmy.

- Muszę, kochanie – odparł, zakładając na siebie swoje czarne, obcisłe spodnie. – Mam z chłopakami do załatwienia kilka spraw, powinniśmy być za jakąś godzinę lub dwie. Będziesz z dziewczynami, będziesz mogła obgadać wszystko z nimi… I zajmą się wami Harley…

- Harry… - jęknęłam rozgoryczona, chowając twarz w poduszce.

- Dexie, wiem, że ty i dziewczyny ich nie lubi, ale należycie wykonują swoją robotę którą im zleciłem.

- Może ją wykonują, tylko aby Cię przekabacić na swoją stronę – fuknęłam sfrustrowana.

- Dexie… Ty nic nie wiesz…

- Nie, Harry. Ja doskonale wszystko wiem. Dla mnie Harley i Dwayne są fałszywymi chujami i tyle. Powinieneś wziąć moje i dziewczyn zdanie pod uwagę, nim wybierzesz dla nas kogoś do sprawowania nad nami roli nadopiekuńczej mateczki.

- To potrwa już niedługo, obiecuję – odparł pochylając się nade mną i złożył na moich ustach namiętny pocałunek. – Na serio, wolałbym tutaj zostać i wziąć Cię teraz od tyłu, ale… życie – zaśmiałam się cicho i cmoknęłam pojedynczo jego usta, odsuwając się od niego.

- Wierzę Ci, Harry. Mam nadzieję, że po tym wylecimy na jakieś dożywotnie wakacje lub coś – wzruszyłam ramionami i się zaśmiałam.

- Tak, na pewno gdzieś wylecimy. Tym razem sami, bez świty.

- Na pewno?

- Pewno pewno – Harry uśmiechnął się łobuzersko i założył na siebie szary, luźny sweter, po czym przeczesał swoje piękne loki palcami, doprowadzając je do porządku. Z westchnieniem również wyszłam z spod kołdry i przeciągnęłam się, wstając z łóżka. – A ty zamierzasz zostać w takim… stroju, skarbie? – Harry spojrzał na mnie pożądliwie i oblizał swoją dolną wargę językiem. Fakt, faktem bo byłam w samej koronkowej bieliźnie i w niczym więcej, lecz wiedziałam, że bardzo mu się ona podobała.

- Przeszkadza Ci ona? – zapytałam niskim głosem, patrząc na niego z błyskiem w oczach.

- Nie rób tak, kochanie, bo inaczej będę Cię tu zaraz mocno i ostro pieprzył – powiedział groźnie Harry, podchodząc do mnie i przyciągnął do swojej piersi.

- Czy ty nie miałeś przypadkiem iść gdzieś z chłopakami? Będą źli, jeśli Cię tu zatrzymam… - mruknęłam, przechylając głowę na bok i patrząc na niego.

- Gdy wrócę nie będziesz mogła usiąść na tej swojej pięknej dupie – Harry klepnął mnie w nią, a potem ścisnął. – Jakie jędrne. Podoba mi się.

- Czekam na Ciebie, kocie – szepnęłam, całując go w kącik ust.

- Kocie? Hm… Co raz bardziej mi się podoba… Chyba jednak tu zostanę…

- Idź, idź. Chłopcu czekają na Ciebie. Przeżyję bez jakoś te kilka godzin.

- Tylko nie rób sama sobie dobrze… Ja jestem Twoim chłopakiem i to należy do moich obowiązków… Ale patrzenie na to, sprawia taką samą przyjemność, tutaj nie mogę zaprzeczyć – odparł cicho, całując mnie po raz ostatni.

***

- Co tam u was słychać, piękne? – zapytał nas Harley, siadając na jednym z foteli, który stał naprzeciwko kanapy pod skosem do telewizora. Żadna z nas : ani Perrie, ani Eleanor, ani Sophia i ja mu nie odpowiedziałyśmy. – Ej, no. Musimy ze sobą rozmawiać, aby się polubić, tak?

- A może my tego nie chcemy, co? – warknęła w jego stronę Perrie, krzywiąc swoją niepomalowaną twarz. – Nikt nam nie każe was lubić, więc odpowiedź macie jak na tacy.

- A może jednak spróbujemy? Jesteśmy poniekąd waszymi drugimi ojcami – stwierdził Dwayne, dołączając się do naszej rozmowy.

- Niechcianymi – prychnęłam, próbując w spokoju obejrzeć do końca odcinek Przyjaciół. – Poza tym, z takimi chujami jak wy nie wolno nam rozmawiać. Przykro mi, Panowie.

- Ej, lala uważaj na słowa, dobra? – fuknął Harley w moją stronę, łypiąc na mnie.

- No bo co mi zrobisz? Przecież jesteś naszym ochroniarzem. Nie możesz żadnej z nas skrzywdzić, wiesz o tym? – spojrzałam na niego ze sztucznym, szerokim uśmiech. – Chyba nie chcesz, by Harry Cię wyrzucił na zbity pysk, co Harley? Albo co gorsza, załatwił, żebyś już nigdy nie poznał swojego odbicia w lustrze?

- Żebyś ty przypadkiem zaraz nie stała się kaleką – Harley znienacka poderwał się z fotela i doskoczył do mnie, powalając mnie na ziemię. Wszystkim dziewczynom wyrwał się głośny wrzask, a ja poczułam raptownie mocny ból głowy i straciłam przytomność.

~ Perrie’s P.O.V ~

- Co wy kurwa robicie?! – krzyknęłam, skacząc w stronę Dexie, ale Dwayne wyjął broń i wycelował ją we mnie, trzymając palec na spuście.

- Nie radzę, mała zdziro. Zrobisz tylko krok, a rozjebię tę Twój blond łeb – syknął przez zaciśnięte zęby. W końcu pokazali prawdziwych siebie, sukinsyny jedne. Miałam rację! – Wracaj do pozostałych, bo Cię zabiję – posłusznie wykonałam jego polecenie i usiadłam obok moich przestraszonych przyjaciółek. – To jak, Harley? Mamy je w końcu…

- No… Jak Styles mógł być tak głupi, by was zostawić z nami na tyle godzin… Co za kompletny idiota – Harley prychnął i spojrzał na Dexie, która leżała nieprzytomna na dywanie. – I w końcu mamy ją. Oddamy tą szmatę dla Blaise’a, ale… co z nimi? – Harley spojrzał na mnie i resztę groźnym wzrokiem.

- Też mu je damy. On kocha przepych i grupowe orgie – odparł Dwayne, śmiejąc się złowieszczo. Wzdrygnęło mną i popatrzyłam zaniepokojona na dziewczyny. Eleanor miała łzy w oczach, a Sophia patrzyło się pusto w podłogę przed sobą. – To jak? Dzwonimy po wsparcie?

- Już napisałem wcześniej do nich smsa. Wiedziałem, że nam się uda, więc nie zwlekałem.

- To wy zabiliście Joshuę, prawda? To wy jesteście odpowiedzialni za jego śmierć? – zapytałam cicho, cała drżąc.

- No, a kto robił tego dnia dyżur pod waszym domem, co? Jesteście tacy debilni, czy takich udajecie?

- A my wam ufaliśmy… Wy perfidne kutasy… - fuknęłam i od razu tego pożałowałam, bo Dwayne strzelił w sufit, na co głośno pisnęłam.

- Jeszcze jeden taki tekst, a po prostu Cię zajebię, suko - burknął, patrząc na mnie z błyskawicami w oczach. Zamknęłam się, a za domem usłyszałam, jak podjeżdża czyiś samochód. Na naszego pecha, nie naszych chłopców, a tych skurwieli. – Zbieramy się, Panie. Szykujcie się na porządne…

Nie musiał do końca mówić, bo wiedziałam co to oznacza

Miałyśmy przejebane i to po całości.

********************************

No to witam was z nowym rozdziałem :D Teraz się będziee działo, kochani :D Im bliżej finału, tym bardziej ekscytująco i ciekawieee :D

A teraz małe ogłoszenie, takie jak na Dark Angel :

Ludzie, nie wiem co się dzieje z waszymi komentarzami zarówno tutaj, jak i na One Direction - Fanfiction... Proszę was, komentujcie bo to dla mnie i moich autorek wiele znaczy i wasze komentarze bez tego się nie obejdą. Zauważyłam, że odkąd zakończyłam Angry, nie rozpieszczacie mnie zbytnio swoimi komami :) Każde opowiadanie się kiedyś kończy, a nowe zaczyna. Od teraz jeśli nie będzie limitów komentarzy, nie wstawiamy rozdziałów :D Amen. Mam nadzieję, że ta notka do was dotrze i mnie rozumiecie :)

20 komentarzy

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nowy rozdział!!! <3 :* Wiem, że potraficie!!! :*

Komentujcie <3

Hazza__69