Murder Buisness - Epilog.

A Great Big Wordl - Say Somenthing

Sześć miesięcy.

Pół roku.

Tyle czasu minęło odkąd go ostatni raz widziałam. Brakowało mi go, i to cholernie. Był moją cząstką życia, które wywrócił do góry nogami i nie chciałam by wróciło na swoje miejsce. Takie życie pasowało mi, lecz jemu… niestety nie.

Co mi po nim pozostało? Widok, gdy ostatni raz go widziałam stojącego w oknie, mówiącego mi nieme kocham Cię, które niemal śni mi się każdej nocy i odstający, ciążowy brzuch…

Tak byłam w ciąży z Harrym, prawdopodobnie zaszłam w nią w dzień, w który ostatni raz się widzieliśmy. Nic o niej nie wiedział, nie dzwonił, nie dawał znaku życia… Tak jak wszyscy chłopacy obiecali nam, nie wrócą do nas i twardo trzymali się tego postanowienia. A mi to łamało serce w drobne kawałki. Harry był brakującą częścią mojego życia i bardzo boleśnie odczuwałam jego brak. Co ja miałam powiedzieć swojej córce w przyszłości? Że jej ojciec nas zostawił, bo chciał mnie chronić?

I a propos… tak, miałam mieć córkę. Piękną córeczkę, za pewnie śmiertelnie podobną do Harrego. Dziewczyny pomagały mi przetrwać ciążę, ale wiadomo, że nic by mi nie pomogło, jak obecność Harrego w tak ważnym dla mnie okresie. Cóż… najwyraźniej bycie z nim nie było mi dane i miałam wychowywać swoją córkę samotnie.

***

Był kwiecień i bardzo ciepły dzień. Słońce przyjemnie ogrzewało moje odkryte ramiona i nogi. Noszenie sukienek miało jednak swoje zalety : mogłam odczuć te wszystkie zjawiska pogodowe na swojej bladej skórze i delikatnie ją opalić. Położyłam swoje dłonie na nabrzmiałym brzuchu, głaszcząc go delikatnie i uśmiechając się do niego z czułością.

- Piękny dziś dzień, prawda skarbie? – spytałam szeptem, na co poczułam delikatnie kopnięcie pod swoją dłonią. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i wtopiłam swój wzrok w nieskazitelne niebo nad sobą, marząc.

~ Perrie’s P.O.V ~

Patrzenie na taką szczęśliwą Dexie wywoływało u mnie uśmiech na twarzy. Trzymała się najlepiej z nas wszystkich i tak bardzo nie pokazywała, że boli ją rozłąka z Harrym. Mogłam bez trudu wczuć się w jej sytuację, tym bardziej, że była z nim w ciąży. Nosiła jego dziecko, a go… po prostu nie było. Tak samo jak mojego Zayn’a, którego widziałam na każdym kroku. Widziałam go w sklepie, widziałam go w facetach, którzy podrywali mnie na imprezach, widziałam go dosłownie wszędzie. Jak miałam od tak o nim zapomnieć po tak długoletnim związku z nim? Po tym wszystkim, które razem przeżyliśmy? To nie było takie proste, jak to tym palantom się wydawało.

- Jak sobie myślicie… znajdziemy kogoś? – zapytała nas Sophia, pijąc mrożoną herbatę. Byłyśmy całą trójką w kuchni, by zostawić samą Dexie w ogrodzie. Co jak co, ale chłopacy sprawili nam naprawdę piękny dom, ale na cholernym odludziu. Nie lubiłam mieszkać na przedmieściach, bo w nich nigdy nic się nie działo… Może właśnie o to im chodziło? W końcu… miałyśmy być bezpieczne. I tak było. Przez sześć miesięcy odkąd nas opuścili, nic się nie wydarzyło.

- Ja nie chcę nikogo innego, prócz Zayn’a – powiedziałam, siadając na kuchennym blacie i podciągając swoje kolana pod brodę. – Nigdy nie czułam się tak… samotnie. Gdy jego już nie ma… Czuję się obco.

- Ja tak samo – odparła z westchnięciem Eleanor. – Louis był wszystkim, co miałam… Zostawiłam wszystko : rodzinę, pracę, swoje życie wyłącznie dla niego. Mieliśmy wzloty i upadki, ale i tak go strasznie kochałam – zauważyłam w oczach swojej przyjaciółki łzy. – Zawsze przy mnie był, pocieszał i na krok nie opuszczał. Był mi przeznaczony… A co teraz? Zostałam z niczym! – wychlipała pod sam koniec i z jej kącików oczu wyleciały łzy, ciurkiem spadając na jej policzki.

- Masz nas, El – pocieszyła ją Soph, przytulając i głaszcząc po plecach. – Nie płacz, proszę Cię… To nic nie da… Żadnego z nich już nie ma, każda jest w tej samej sytuacji.

- Wiem… Ale tak mi go brakuje, Sophia… Tak go kocham! – wyszlochała w jej ramię moja przyjaciółka.

- Wiem, El, wiem… - szepnęła Soph.

Nienawidziłam patrzeć, jak dziewczyny płakały… Również byłam z nimi mocno związana fizycznie, jak i emocjonalnie i były dla mnie jak siostry.

Wtedy usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Spojrzałam zdziwiona na dziewczyny, bo nikt od sześciu miesięcy do nas nie przyjeżdżał… Zdezorientowana zeskoczyłam z blatu i na palcach podeszłam do drzwi. Z lekkim strachem położyłam dłoń na klamce i pociągnęłam ją w dół z wielką gulą w gardle.

Widok przede mną mnie oszołomił.

W drzwiach stała piątka chłopaków, tak samo przystojnych, jakich widziałam ich pół roku temu, a na czele stał mulat o czarnych włosach i zaroście.

- Mój Boże… - zadrżałam i niemal od razu rozpłakałam się na jego widok. – Zayn…

- Cześć piękna – mruknął z zabójczym uśmiechem. Nie mogąc się powstrzymać rzuciłam się w jego stronę i mocno przytuliłam.

- Tty… Jesteś tu.. – wydukałam z trudem, dotykając czubkami palców jego twarz. – Ty tu jesteś!

- Tak, jestem – zaśmiał się cicho. – Boże, jak ty mi wypiękniałaś…. Wyglądasz oszołamiająco, kochanie.

- Nie widziałeś mnie pół roku, kretynie, wiadomo, że się zmieniłam! Jesteście strasznie słabi w obietnicach! – zaśmialiśmy się razem, po czym ja go pocałowałam. Jego wargi nic, a nic się nie zmieniły… Tak samo pozostały one idealne i miękkie.

- Perrie, co się tu dzieje…? – z kuchni wyszła Sophia i Eleanor, zaniepokojone pewnie co się ze mną działo. Ich miny na widok chłopaków były bezbłędne. Dziewczyny pobiegły w stronę chłopaków i z płaczem wtuliły się w nich.

Jedyni bez pary zostali Niall i…

Harry. Szukał rozpaczliwie swoim wzrokiem Dexie, przygryzając swoją dolną wargę i nerwowo zaczesując loki do tyłu.

- Gdzie jest Dexie? – zapytał mnie smutnym tonem.

- W ogrodzie – odparłam z uśmiechem. – Idź do niej ogierze i pokaż jej się – Harry uśmiechnął się szelmowsko i poszedł na tyły domu, kierując się do drugiego wyjścia przez taras.

~ Harry’s P.O.V ~

Ja… Nie mogłem bez niej żyć. Ta rozłąka była dla mnie zbyt trudna do przetrwania… Zbyt mocno kochałem Dexie i nie budzenie się codziennie obok niej wpędzało mnie w depresję.

Tęskniłem za nią jak cholera.

Musiałem do niej wrócić. Obiecałem jej to.

Drogę, którą pokonywałem przez dom dziewczyn była najdłuższa, jaką w życiu pokonywałem. Z każdą sekundą co raz bardziej pragnąłem zobaczyć moją ukochaną. Chciałem zobaczyć czy jest cała i zdrowa… I przede wszystkim czy nadal kochała mnie po tym, co jej zrobiłem.

W końcu ją zobaczyłem. Leżała na trawie wśród kwiatów i bawiła się jednym z nich. Bardzo się zmieniła. Jej piękne włosy były teraz bardziej kręcone i brązowe, jej cera ściemniała odrobinę za pewne od ciągłego siedzenia na słońcu. Przede wszystkim zauważyłem coś, co mnie kompletnie zaskoczyło… Ona była w ciąży. Świadczył o tym jej duży i nabrzmiały brzuch, który był uwydatniony przez jej zwiewną sukienkę i go nadmiernie głaskała. Moje usta zmieniły kształt w duże „ o „ i od razu poczułem wyrzuty sumienia, że przy niej nie byłem przez tyle miesięcy i nie obserwowałem, jak dziecko w niej rośnie…

Niepewnie ruszyłem w jej stronę, obserwując jej każdy najmniejszy ruch. Dexie nadal bawiła się kwiatami i śmiała się przy tym cicho, co powodowało na mojej twarzy ponowny uśmiech. Była naprawdę urocza, a ciąża jej tylko sprzyjała. Nie widziałem jej tyle czasu… Tak mi jej brakowało…

W końcu od niechcenia dziewczyna poruszyła się i spojrzała w przypadkowo w stronę, z której szedłem do niej. Dexie otworzyła szerzej oczy i odruchowo chwyciła się za brzuch, jakby chciała go zasłonić. Resztę drogi do niej pokonałem śmielej i gdy stanąłem nad nią, wystawiłem rękę w jej stronę, oferując pomoc we wstaniu. Dziewczyna ujęła ją i z niedowierzaniem i ze łzami w oczach patrzyła na mnie.

- Harry… Wwróciłeś – szepnęła, mrugając swoimi powiekami, by odgonić łzy. – Ty… Jesteś tu… Jak?

- Nie mogłem bez Ciebie dłużej wytrzymać, księżniczko – odparłem miękko, głaszcząc dłońmi jej zaróżowione policzki. – Zbyt długo czekałem na to, aby po Ciebie wrócić… Zbyt długo zwlekałem z tą decyzją…

- Nawet nie wiesz, jak ja za Tobą tęskniłam… - Dexie wtuliła się we mnie jak małe dziecko i rozpłakała się kompletnie, a rękawy mojej bluzki chłonęły jej łzy. Nie lubiłem gdy płakała, ale w tym momencie nawet ja nie powstrzymałem łez, które nieuchronnie wydostały się spod moich powiek i jedna z nich spadła na włosy dziewczyny. Dexie to poczuła i spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem. – Harry Styles płacze?

- Nie, no coś ty… Tylko oczy mi się spociły i tyle – zaśmialiśmy się krótko, po czym już nic mnie nie obchodziło, tylko głęboko i dokładnie pocałowałem Dexie, pierwszy raz od sześciu miesięcy czując szczęście. Dexie pogłębiła pocałunek, wplątując swoje palce w moje włosy i przyciągnęła natarczywie moją twarz jeszcze bliżej swojej, a ja położyłem dłonie na jej tali, tuż nad ciążowym brzuszkiem. – Kocham Cię, Dexie… I nigdy już Cię nie opuszczę…

- Czekałam na te słowa sześć miesięcy – szepnęła z moje usta, muskając je jeszcze raz.

- Dexie… To będzie… moje dziecko? – zapytałem dziewczynę, dotykając rękoma delikatnie jej brzucha. Biły od niego przyjemne emocje.

- Tak… Będziesz miał małą córeczkę, Harry, tak jak chciałeś tego – Uśmiechnęła się radośnie, patrząc na swój brzuch. – Będziemy rodzicami, wyobrażasz to sobie?

- Będziemy idealnymi rodzicami – uśmiechnąłem się przez łzy i spojrzałem na moją ukochaną. – Mówiłem Ci, że czeka nas szczęśliwe zakończenie, skarbie.

- Nareszcie – odetchnęła z ulgą i ponownie pocałowała, łącząc nas w jedność, której już nie zamierzałem rozdzielać nawet na sekundę.

To, ten dzień, był naszym szczęśliwym zakończeniem.

*******************************

Więc, to już jest koniec! Jest wasz wymarzony happy end, o który tak prosiliście! Dziękuję wam, że byliście ze mną przez te całe opowiadanie, motywowaliście i jeszcze raz byliście :D Poprowadzę tu następne opowiadanie, tym razem o Niall'u, lecz to trochę później gdy rozkręcę City Of Death :D

Więc, do widzenia, jak na razie! :3

Hazza__69